Wat verwacht ik van de deelname van onze school aan het Te Gek?! Project en de activiteiten die we daarbij krijgen?

Met dit project verwacht ik vooral veel te leren over de verschillende psychologische problemen die er bestaan in onze samenleving. Ik kijk er enorm naar uit om de opdracht te maken waarbij je een boek moet lezen over een bepaalde psychologische aandoening. Ik wil echt heel graag de creatieve opdrachten hierbij maken en ik hoop uit deze boeken veel nieuwe kennis te halen. De film “Everybody happy” gaan we tijdens dit project ook klassikaal bekijken en dit lijkt mij echt een goede levensles.  Ik denk dat de persoonlijke getuigenis die we gaan krijgen, mij het meeste gaat emotioneren/ontroeren en dus lijkt dit onderdeel van het project mij heel leerrijk. Aangezien ik graag zou weten hoe verschillende organisaties omgaan met de psychische problemen en hoe ze proberen de taboes hierrond te doorbreken, denk ik dat de uitleg van het CGG heel interessant is. De daguitstap naar Gent die we in de loop van dit schooljaar gaan maken, is naar mijn mening erg boeiend, omdat je dan ziet hoe er vroeger met mensen werd omgegaan die psychologische begeleiding nodig hadden. Het onderdeel van dit project dat mij het meeste aanspreekt, is het bezoek van de Te Gek?! Infomobiel, een omgebouwde bus. Hierin heb je de mogelijkheid en de keuze om verschillende activiteiten te doen en hieruit kan je naar mijn mening veel leren. Iets in de praktijk toepassen is volgens mij namelijk nog efficiënter dan het gewoon te horen of te lezen. Over het algemeen kijk ik erg uit naar dit project en hoop ik ook dat dit veel mensen motiveert om hun steentje hieraan bij te dragen.

Iedere kleine bijdrage kan van groot belang zijn om een goed doel te steunen en zo zorg je er ook voor dat er steeds meer ondersteuning kan gegeven worden aan diegene die het extra hard nodig hebben. 

Ik hoop dat jullie hierdoor geïnteresseerd zijn geworden. Neem zeker een kijkje op de site van Rode Neuzen Dag en het Te Gek?! Project, je vindt de links hiervoor op de homepagina. Aarzel niet om hen te contacteren, want alle hulp is welkom!

Olivier 

 

 

Everybody Happy (mijn mening over de film)

Deze door Nic Balthazar geregisseerde film is uitgekomen in het jaar 2016 en werd op het filmfestival van Montréal gekroond met de prijs voor de beste regie. De film draait vooral om depressie en probeert de taboes rond negatieve gedachten en een stem in je hoofd te doorbreken.

Het ontstaan van een depressie kan niet altijd duidelijk gelinkt worden aan een bepaalde gebeurtenis, het is een samenhang van lichamelijke en psychologische factoren. Bij sommige ernstige en langdurige vormen van depressie kan men het hebben over een zekere mate van erfelijkheid. Psychologische kwetsbaarheid en aangeleerde hulpeloosheid vormen vaak ook negatieve gedachten, welke uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een depressie. Toch zijn in sommige gevallen ingrijpende gebeurtenissen de oorzaak van negatieve gedachten. Ook langdurige, belastende situaties putten mensen uit, waardoor ze op een gegeven punt kunnen crashen en depressieve gedachten ontwikkelen.

Een depressie heeft vaak een aantal niet-waarneembare kenmerken, vaak zijn dit de emoties van een depressief persoon. Dit kan gaan over verdrietig zijn, zich waardeloos voelen, maar kan ook gaan over zelfmoordgedachten en dit is dus erg variërend en hangt ook af van persoon tot persoon. Fysieke klachten die regelmatig voorkomen, zijn slapeloosheid, eetproblemen en niet mogelijk zijn plezier te maken.

Volgens mij heeft de regisseur met deze film proberen duidelijk te maken dat het belangrijk is hierover te praten. Mensen uit je omgeving moeten van jouw situatie op de hoogte zijn en als het ware een oogje in het zeil houden. De gesprekken die het hoofdpersonage Ralph had met Laura, maar ook met Bonzo, hebben hem langzaam aan uit zijn dal kunnen helpen. Ik vind dat deze boodschap heel belangrijk is voor mensen met een depressie en hij heeft dit op zo’n goede manier verwerkt in de scènes, dat het echt geloofwaardig overkwam.

Een andere belangrijke boodschap die hij meegaf, was vooral gericht aan de mensen die echt een stem ervaren in hun hoofd. Volgens mij probeerde hij hen duidelijk te maken dat je niet altijd naar die stem moet luisteren en dat het moeilijk is, maar dat je moet proberen je zelfvertrouwen terug op te bouwen, zodat je jezelf durft onafhankelijk te maken van de stem in je hoofd. De dieptepunten gaf hij mee door oa. de scène op het balkon, maar deze kwam niet goed over, doordat het personage van het mannetje in Ralphs hoofd dit niet zo goed had geacteerd. Het moment waarop Ralph in het park zit met zijn buikspreekpop is overduidelijk het moment waarop hij weer zichzelf durft te zijn en dit was echt op een mooie manier duidelijk gemaakt.

Het personage van Laura, gespeeld door Barbara Sarafian, sprak mij het meeste aan. Ik vond het een grappig personage met veel goede raad. Ze kwam het meeste over als een normale, doorsnee mens, wat mij erg intrigeerde. Het was heel mooi om te zien dat deze rol zo geloofwaardig werd gespeeld. Vooral het feit dat het personage zich een beetje wou vermannen en zichzelf anders probeerde te gedragen, was erg mooi. Je merkte dat er onder de harde schil van Laura Maris een hart van goud zat en dit was echt ontroerend.

De stem in het hoofd van Ralph vond ik het minst overtuigend gespeeld en ik voelde hiervoor over het algemeen het minste sympathie. Het feit dat ik deze niet goed vond, lag waarschijnlijk ook daaraan dat dit de antagonist en tevens ook de “slechterik” was in het verhaal. Het kan ook zijn dat dit kwam doordat ik mezelf het minste kon identificeren met deze persoon.

De 3 mooiste scènes uit het hele scenario:

1. Op de bank in het park: Je kon hier echt goed zien hoe het hoofdpersonage zich terug bij wijze van spreken ontpopte tot zichzelf. Hij trok zich niets aan en liet zijn gedachten en gevoelens tegenover de stem in zijn hoofd de vrije loop. Het was echt ontroerend, aangezien dit ook echt het kantelpunt was in de film, hét moment waarop hij zich anders ging gedragen en de stem bijna volledig begon te negeren. Op dit moment maakte mijn hart echt een sprongetje en begon ik bijna te wenen van geluk, omdat ik voelde dat dit een keerpunt was voor het personage.
2. De “fake smile”: In deze scène dwingt Laura de protagonist quasi om een lach op zijn gezicht te plakken, omdat dit haar heeft geholpen en nog steeds helpt zich gelukkig te voelen. Ik vond dat de chemie tussen de 2 karakters in dit stuk echt van het scherm spatte. De verbondenheid was echt mooi om te zien en het was daarbij ook nog eens een grappige scène.
3. Kamers naast elkaar: Het moment waarop de twee hoofdpersonages te weten komen dat hun kamers aan elkaar grenzen vond ik echt goed. Deze scène was niet enkel grappig en emotioneel, het was ook nog eens de scène waarin duidelijk wordt dat Laura met hetzelfde probleem kampt als Ralph. Zo ontwikkelt de regisseur meteen een verbondenheid tussen de beiden.

De 2 slechtste scènes uit het hele scenario:

1. De balkonscène: Zoals ik eerder al had vermeld, vond ik dit echt abominabel slecht geacteerd. Ik werd ook echt kwaad toen ik dit zag, omdat het gewoon niet fair was voor Ralph. Over het algemeen vond ik deze scène echt niet realistisch en dit kwam dus ook slecht over bij mij.
2. De eerste scènes met het stemmetje: Ik vond deze echt niet geloofwaardig overkomen en ze waren echt verwarrend. Ik snapte de boodschap van deze scènes wel, maar ze waren gewoon niet goed uitgevoerd. Ik weet niet goed of dit kwam door het acteerwerk of door een andere factor, maar ze kwamen raar over bij mij.

 

Nieuwe titel:

Overschaduwd

Mij lijkt deze titel passend voor de film, aangezien de protagonist quasi overschaduwd wordt door zijn depressie en het is ook deze “schaduw” die hem tegenhoudt om zichzelf te zijn.

 

Olivier

https://mindblue.nl/depressie/oorzaken/hoe-ontstaat-een-depressie

https://www.fitinjehoofd.be/veel-voorkomende-klachten/depressie